317 секунди…

За момент запира се, само срцето почнува да чука со забрзан ритам. Четирите ѕида стануваат тесни и со секоја секунда се закануваат да го превземат она малку простор за дишење. Разумот започнува војна со желбата. Неподвижна појава почнува да трепери кога туѓите раце ќе ја земат како некогаш. Несвесно или не така несвесно ги става своите усни на правилното место и во следниот момент се впива во сега веќе статичниот субјект. Обидувајќи се да ги одбегне туѓите погледи на сожалување станува нервозна. Рацете треперат, а солзите се веќе на стартната позиција, заканувајќи се дека ќе ја започнат трката без да се означи стартот. Со последните делови од самопочитта (барем за тие што не ја познаваат) успева да стигне до просторијата каде нема тајни. Таму го доживува вториот шок. На прашањето: Како си?, одговара со покажување на рацете кои не може да ги контролира. Слабоста е покажана, но не и сфатена. Следниот момент веќе се е раздвижено, освен таа која неподвижна во мислите го реконструира настанот.